Hildegunn Gjengedal

Koronakrisa har sett EU-samarbeidet på prøve. Grenser blir igjen stengde og nasjonalstatane set i verk eigne tiltak.

Rommet er fullt, stemninga tett og talelista lang. Alle auge er festa på mannen der framme med kvitt kraftig skjegg og lite hår. Han er ikkje julenissen. Og han kjem slettes ikkje med julegåver. Han kjem med krav.

Korleis skal holet etter Storbritannia fyllast?

Som norske bønder hamnar EU-bøndene i eit krysspress mellom klimakrav og stadig nye importavtaler.

Den norske bonden kan bli neste ut i eit spel der mange taper.

Endeleg, etter mange års kamp har EU-bøndene og samvirka fått ei lov om god handelsskikk i verdikjeda for mat.

"Du kan helse dei norske politikarane at dei ikkje må sjå til USA", sa ein kollega etter presentasjonen min om norsk jordbruk.

Partane i Paris-avtala frå 2015 er no på plass i Katowice i Polen. Her startar mellom anna arbeidet med å hjelpe bønder i alle land til å iverksetje klimatiltak på bakken.

Har EU matmakt? Har EU vilje til å bruke den makta? No kjem snart svaret.

Det er utruleg viktig at regjeringa gjer ein god jobb i Brussel.