Geir Pollestad

«Dei der oppe i nord» har eg nokre gonger høyrt politiske motstandarar seie om folk i Nord-Noreg. Det er ei formulering som avslører mykje.

Dyrevelferd er viktig. Eg er langt på veg samd med dei som meiner at korleis me handsamer dyra våre seier noko om kva samfunn me er.

Korleis kunne regjeringspartia ende der dei gjorde?

Jordbruksoppgjøret omtales ofte som vårens vakreste eventyr. I år virker det som om eventyret kommer til å bli en gjenfortelling av fjorårets eventyr.

Årets jordbruksoppgjer står for døra. Det handler om me skal ha eit levande landbruk og produsera mat i heile landet eller ikkje.

Like viktig som å få til positive tiltak for jordbruket er det å halda påfunn frå Venstre langt unna forhandlingane.

Enkelte ting er så viktig og selvsagt at vi kan risikere å glemme de. Sånn er det også med bærebjelkene i landbrukspolitikken.

Da jeg meldte meg inn i Senterpartiet i 1994 var det blant annet på grunn av partiets grønne profil. Jeg er derfor svært godt fornøyd at 2019-utgaven av Senterpartiet er «all time green».

God dyrevelferd kan ikkje målast ut frå korleis me som menneske ville ynskt å ha det om me var dyr.

Eg har laga ynskjelista mi til jul. Ei utvida Solberg-regjering med KrF står ikkje på den. Eg fryktar kva konsekvensane kan bli for distrikts- og landbrukspolitikken om me får ei fleirtalsregjering.