Aasmund Nordstoga

Ein kommentar til Jan Herstad sitt innlegg 3. august.

Aldri har eg betalt så mykje, for så lite!

Kvifor har eg ikkje vori her før? Ein snau halvtime heimafrå berre, og så aldri vori her? Ja, det er mest skamleg – men heilt sant.

Jammen kjenner eg at det ikkje gjer meg nokon verdas ting å overlata traktorsetet til nestemann!

Plutseleg må det gjærast. Brått er det tid for slått. Ikkje berre av graset rundt huset, men jammen skyt timoteien på jordet alt! Og trur du ikkje at Facebook melder om slåttonn endå lenger opp i dalen.

Herleghet så mett eg blei! Ofte blir eg skuffa av hotellmat, men denne gongen - ja, denne gongen var det heilt makalaust!

Me har då bak oss ein makalaus veke!

Nei, eg snakkar faktisk ikkje om budsjettmidlar til landbruket – endå det ville vori naturleg for ein Nationen-skribent i desse dagar. Men eg snakkar om dei som skulle bu i huset eg fortalde Nationen-lesaren om for ein månad sidan.

Utropet kjem utan atterhald og utan blygsel. Eg har inspeksjon i fjoset. Inspektøren kjem frå hovudstaden og er tydeleg imponert over det han ser.

Me vonar inderleg at huset, tunet, garden og grenda vil gjera dei nye grannane våre godt.